Van bio-industrie naar geheel plantaardig: het verhaal van Wouter Waayer

“Ik ben opgegroeid midden in de bio-industrie. Ik at elke dag heel veel vlees en ik dacht hier nooit bij na”, vertelt Wouter. “Als mijn broertje z'n biefstuk niet op kreeg, at ik gewoon een stuk extra.” De vader van Wouter houdt kalveren. Deze worden drie maanden lang vetgemest, totdat ze groot genoeg zijn om naar de slacht te gaan. “Ik had een knuffelkoe genaamd Liesje – het was trouwens een mannetje. Hij had een eigen stal bij de paarden, en ik heb daar zelfs tegen hem aan geslapen. En op een dag was hij ineens weg. Daar werd altijd erg geheimzinnig over gedaan, en ik werd er heel verdrietig van. Toch legde ik de link niet tussen de kalfjes in de stallen en het vlees op mijn bord – wat heel gek is, want we aten altijd ons eigen vlees.” 

Steeds minder vlees 

Het kantelpunt kwam voor Wouter toen hij uit huis ging en ging samenwonen met zijn vriendin. “Er ontstond afstand tussen mij en de boerderij. Ik ging nadenken, en ik begon het vreemd te vinden dat ik deel uitmaakte van een dieronvriendelijke industrie, terwijl ik mezelf een dierenvriend noemde.” Samen met zijn vriendin begon Wouter vleesvervangers te proberen. “Ik kwam erachter dat die best lekker zijn. Toen dacht ik: waarom zou je dan nog vlees eten? Eerder zag ik ze wel eens liggen, maar er werd altijd gezegd dat vleesvervangers niet te vreten zijn, en nergens op slaan.” Vanaf dat moment at Wouter steeds minder vlees. Tot hij volledig stopte. 

“Na een tijdje zei ik tegen mijn vriendin: ‘We kunnen ons net zo goed vegetariër noemen, want we eten nooit vlees en ik hoef het ook niet meer.’ Dat is nu 7 jaar geleden.” In deze tijd had Wouter al een platform op social media, maar hij deelde weinig over zijn eetpatroon. “Dat was toen een bewuste keuze. Maar sinds 2 jaar eet ik volledig plantaardig, en nu kies ik er juist bewust voor om daar wél over te praten. Dierenwelzijn gaat me echt aan het hart, en ik heb best een unieke positie als boerenzoon. Vaak wordt er gezegd dat veganisten niks weten van de vleesindustrie, maar ik heb die kant ook gezien.” 

Doodsbedreigingen van kennissen 

Wouters familie werkt nog steeds op de boerderij, maar respecteert zijn keuze. “Ze vonden het vreemd, want in hun omgeving eet iedereen vlees. Toen ik begon met plantaardig eten, vond ik het wel spannend om dat te vertellen: er werd gedacht dat veganisten rare, ongezonde mensen zijn. Maar iedereen vond het prima en mijn familieleden hebben er altijd rekening mee gehouden.” Het feit dat hij alles deelt op social media vond de familie soms moeilijker. “Iedereen in hun woonplaats werkt in de veehouderij, dus mijn ouders maakten zich zorgen om de mening van hun buren. Ik snap dat ze het niet leuk vinden, maar ik heb een probleem met de industrie. Nooit met individuen.”  

Helaas heeft niet iedereen respect voor de keuze van Wouter. “Vaak krijg ik anonieme haatreacties, dat doet me weinig.  Maar ik krijg ook regelmatig rare berichten van mensen die ik ken. Dan is er een artikel over me geschreven, en zie ik een nare reactie van de ouders van een jeugdvriendje. Het kan er heel heftig aan toegaan. Vaak word ik verrader genoemd, en ik krijg veel doodsbedreigingen. Laatst zei de vader van een oude vriend dat ik doodgeknuppeld moest worden. Waarschijnlijk zien die mensen me als een bedreiging voor hun inkomsten.” 

Tasers en gummiknuppels 

“Ik heb vreselijke dingen gezien in de intensieve veehouderij. Er staan 9 kalfjes in een hok van 3 bij 3 meter, en omdat ze worden vetgemest groeien ze snel. De dieren hebben weinig ruimte en trappen vaak op elkaars staarten, waardoor ze verlamd kunnen raken. Koeien raken gewond, en er spelen allerlei ziektes.” Buiten knuffelkoe Liesje had Wouter geen band met de dieren. “De bio-industrie is echt zo fout. Dieren hebben een nummer, geen naam. Wij hadden 250 kalveren, en deze werden slechts als product gezien. Niet als individuele, levende wezens die blijdschap, verdriet en vriendschappen ervaren. Ik heb mijn vader wel eens gevraagd wat hij zo leuk vindt aan zijn beroep, maar daar kreeg ik geen duidelijk antwoord op.” 

“Ik vond het altijd heel naar om te zien als de kalveren werden ingeladen voor de slacht. De chauffeurs sloeg de kalfjes met een harde gummiknuppel zodat ze de vrachtwagen inliepen. Er was zelfs een korte periode waar de kalfjes werden getaserd. Ik stond als kind te vloeken en te tieren tegen m'n vader: ‘Doe daar eens wat aan!’ Maar dan zei hij dat het nu eenmaal zo gaat. En op dat moment weerhield dat me er ook nooit van om vlees te eten: het is echt een soort cognitieve dissonantie.” 

Plantaardige tips en kansen 

“Wat ik iedereen wil meegeven? Als ik het kan, kan iedereen het. Toen ik opgroeide binnen de intensieve veehouderij had ik oogkleppen op. Ik wist niet anders. Mijn plantaardige tips zijn daarom: koop een goed kookboek met vegetarische of plantaardige recepten, en probeer lekker veel uit. Proef eens een vlees- of zuivelvervanger in plaats van het dierlijke product. Voor je het weet eet je grotendeels plantaardig!” 

Wouter wil de boeren graag meegeven dat vegetariërs en veganisten geen dreiging zijn, maar een kans. “Er is een enorme markt voor plantaardig voedsel. We halen de soja voor vleesvervangers nu uit andere Europese landen, maar we kunnen dat soort producten ook gewoon in Nederland verbouwen. Grijp deze kans!” De vele protesten van de laatste jaren ziet hij als de sprongen van een kat in het nauw. “Als kind hoorde ik aan de keukentafel al dat de veehouderij moest veranderen, volgens mij is dat al 50 jaar bekend. En toch deed niemand er iets aan; er kwamen zelfs meer megastallen en de veestapel groeide. Inmiddels eten steeds meer mensen vegetarisch en plantaardig, dus daardoor raken mensen in paniek. Ze weten niet hoe ze zich moeten aanpassen, ze zitten vast in een systeem. De sector moet evolueren: we hebben milieuproblemen, vervuilde lucht, vies water, een lage biodiversiteit – het moet gewoon anders.”  

Wil je samen met ons strijden voor een dierwaardige veehouderij? Je kunt heel makkelijk helpen door wat vaker voor plantaardige eiwitten te kiezen. Doe jij mee met de eiwittransitie?  

Ik wil meer lezen!