Vrijhandelsakkoord CETA: een ramp voor dierenwelzijn

Wat is er precies aan de hand? Binnen het vrijhandelsverdrag is afgesproken dat er een bepaalde hoeveelheid varkens- en rundvlees vrij verhandeld mag worden, een quotum dat elk jaar in volume toeneemt. Voor beide soorten vlees gaat het om tienduizenden tonnen ‘geslacht gewicht’ per jaar dat vanuit Canada de Europese markt op komt. De dierenwelzijnsnormen in Canada zijn echter veel lager dan in de EU. Sterker nog, er bestáát in Canada helemaal geen nationale wetgeving die aan dieren in de vee-industrie bescherming biedt. Er zijn slechts vrijwillige ‘codes of practice’.

Tergende welzijnsproblemen

Als gevolg daarvan is het in Canada nog heel gebruikelijk dat zeugen hun hele leven doorbrengen in ligboxen, waarin ze hun kont niet kunnen keren. In de Europese Unie is dat al jaren verboden. Ook veetransporten zijn in Canada amper gereguleerd, wat zeer schrijnende gevolgen heeft. En het land kent zogeheten ‘feedlots’, waar enorme drommen runderen opeengepakt staan met tergende welzijnsproblemen als gevolg. Aanzienlijke hoeveelheden van dit, volgens EU normen illegaal geproduceerde, vlees komen dankzij CETA op het bord van nietsvermoedende EU-burgers – en kunnen, to add insult to injury, in het geval van rundvlees nog het stempel ‘high quality’ krijgen ook. Kortom, CETA ondermijnt de minimumdierenwelzijnsnormen en -waarden die we in Europa (en Nederland) met elkaar wettelijk hebben vastgelegd.

Om twee redenen is dat extra erg. Deze ondermijning maakt het moeilijker in de EU de dierenwelzijnsnormen aan te scherpen, het zogeheten ‘chilling effect’. Immers, strengere regelgeving zou dan tot een nog slechtere concurrentiepositie van Europese boeren ten opzichte van hun Canadese collega’s leiden. En, ten tweede en misschien nog wel belangrijker; CETA vormt een slecht voorbeeld voor andere handelsverdragen. In onderhandelingen met de EU zullen andere landen, waar het ook slecht met dierenwelzijn is gesteld, dezelfde voorwaarden eisen als de Canadezen.

Gebroken verkiezingsbeloften

Laakbaar is bovendien de opstelling van het Kabinet en regeringspartijen als CDA en D66. In het regeerakkoord is vastgelegd dat de regering dierenwelzijn internationaal wil verbeteren. CETA druist compleet tegen dat voornemen in. Aanvankelijk probeerde het kabinet dit te verhullen door te stellen dat in CETA afspraken zijn gemaakt over ‘samenwerking op het gebied van dierenwelzijn’. Daarbij vermeldde het gemakshalve niet dat het hier gaat om een summiere en boterzachte afspraak om ‘informatie, expertise en ervaringen uit te wisselen om samenwerking op het gebied van dierenwelzijn te bevorderen.’ Een nietszeggender afspraak is moeilijk te verzinnen. Het is welgeteld de enige vermelding van dierenwelzijn in het 1598 pagina’s tellende verdragsdocument. In de brief die minister Sigrid Kaag gisteren, 11 februari, naar de Tweede Kamer stuurde om voor CETA te pleiten, maakt ze zelfs helemaal geen vermelding meer van dierenwelzijn. Alsof het negeren van een belangrijk thema als dierenwelzijn zou maken dat het probleem verdwijnt.

Ondertussen vormt de steun van het CDA en D66 aan CETA het breken van verkiezingsbeloften. Voorafgaand aan de laatste verkiezingen verklaarde het CDA dat ‘voor de import van producten uit derde landen eenzelfde dierenwelzijnsregels zouden moeten gelden als voor dieren die in de EU worden gehouden’. D66 drukte de kiezer op het hart dat ‘hoogwaardige bescherming van dierenwelzijnsstandaarden een voorwaarde voor instemming’ is. Meer nog, in het verkiezingsprogramma 2017 stond te lezen dat in handelsverdragen ‘hoge normen voor dierenwelzijn worden geborgd.’ Niet dus.

De dieren (en de Nederlandse boeren) moeten hopen dat de ChristenUnie haar rug wél recht houdt.